વડ
ઉમાશંકર જોશી

ઉંચી  કો  ટેકરીના શીખર પર શીખા  શા  ઉગી  સૃષ્ટી   ક્યારે
સૌથી   ઉંચા   ગણાવું  ગમ્યું   નહીં   વડને,  ગામને  ગોંદરે કે
તીરે   ઉગે   તળાવે  પસરી   નીજ  ઘટા    ઘેર   ગંભીર  નમ્ર.
રોપી  વજ્રે   ઘડેલું   અડગ   થડ   ધરામાં,   ખુંચી   મુળ  ઉંડાં,
વાધે   ઉંચો    જરી, કે અધીક  થવું  ઉંચા  એ  ન આદર્શ એને.
પોષ્યો  જે  ભુમીમાતે  નીજ  હૃદયતણા    દુધ  મીઠાં પીવાડી
એને   જૈ    ભેટવાને    ઢળી  પડી  વડવૈ,  ફેલવાં, ને, ન ભુલે
ડાળો,  ટેટા,  સુપર્ણો    હસમુખ   ગગને   જે   કૃપાવારી   વર્ષે.

પાયો   ઉંડો  જમાવી   વધી વધી  લળતા, ને  વડેરા જણાવા
રાખે   હૈયે   સ્પૃહા ના,   અમર  પુરુષ   એવા  અહીં કોક, જેનો
સૌજન્યે  ધીર  આત્મા  ન લવ  પણ કદી ઈશ એહ્ શાન  ભુલે,
તો યે અસ્તીત્વ આખું જહીં થકી ઉપન્યા, તે પ્રતી   જૈ ઝુકી ર્ હે.

છાંયો ઢાળી, નીહાળી અવરજવર  સૌ   જીવની  રાચી   ર્ હેતા,
ઝંઝા  ઝુઝે,  ન  ધ્રુજે,    ખખડધજ   વડો  એ   કદી  પુણ્યપર્ણા.